Πουλιά
Απέργης Αχιλλέας (1909-1986)
Μεταπολεμική Ελλάδα (1950-1967)
Σίδηρος
Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
MCA.MMCA.C726
Δωρεά Γιώργου Απέργη
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΡΓΟΥ
Είδος έργου: Γλυπτό
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΕΡΓΟΥ
Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 ο Αχιλλέας Απέργης απομακρύνεται από την παραστατική γλυπτική και πειραματίζεται με την αφαίρεση παρουσιάζοντας τα πρώτα δείγματα της προσωπικής αφαιρετικής του γλώσσας στο Γαλλικό Ινστιτούτο (1958), όπου παρουσιάζει μια σειρά από γλυπτά εκτελεσμένα με την τεχνική της τήξης των μετάλλων. Χρησιμοποιεί κατά κύριο λόγο σιδερένιες βέργες, τις οποίες συνενώνει με μέσο την οξυγονοκόλληση. Σχεδιάζει ανάγλυφα πάνω στις μεταλλικές επιφάνειες με τη φλόγα του οξυγόνου και με αυτήν τη μέθοδο μετασχηματίζει τη συμπαγή ιδιότητα του υλικού σε σχεδόν δισδιάστατη επιφάνεια που επηρεάζεται από ίχνη διάβρωσης, καταστροφής και εντάσεις. Ο όγκος του υλικού μετατρέπεται σε ένα σύνολο από ανάλαφρες ρυθμικές κινήσεις, οι οποίες εκτοξεύονται σα μια τρισδιάστατη γραφή μέσα στο χώρο και αποτυπώνουν τις εμπειρίες και τις μνήμες του πολέμου και των μεταπολεμικών κακουχιών. Δίνει σε αυτές τις ενότητες έργων τίτλους, οι οποίοι αναφέρονται στη φύση και σε φυσικά φαινόμενα, υποδηλώνοντας το ενδιαφέρον του για την πλαστική απόδοση της κίνησης, της μεταβολής. Μετά το 1962 οι σιδερένιες βέργες αντικαθίστανται από ένα άλλο υλικό τον μπρούντζο, ο οποίος δίνει τη δυνατότητα στον καλλιτέχνη να επεξεργάζεται την επιφάνεια και να εκμεταλλεύεται τις χρωματικές αποχρώσεις του. Σε μια σειρά γλυπτών που εκτελεί το 1966 υιοθετεί την παραδοσιακή τεχνική της χύτευσης, δημιουργώντας μονολιθικούς όγκους από μπρούντζο, οι οποίοι ομοιάζουν με απολιθωμένους κορμούς δέντρων.
ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ
"Ο Αχιλλέας Απέργης γεννήθηκε το 1909 στη Γαρίτσα της Κέρκυρας το 1909. Παρακολούθησε μαθήματα σχεδίου στη νυχτερινή Καλλιτεχνική Σχολή της Κέρκυρας (1918-1920) και στη συνέχεια φοίτησε στην ΑΣΚΤ, όπου σπούδασε γλυπτική με τους Θ. Θωμόπουλο, Κ. Δημητριάδη και Μ. Τόμπρο (1936-1939 ή 1945). Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της γλυπτικής στην Ελλάδα, καθώς από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 η γλυπτική γίνεται το μέσο διατύπωσης των οραμάτων του και της νοητικής του σχέσης με τον υλικό κόσμο και με τη ζωή. Πρωτοστάτησε και συνέβαλε ουσιαστικά στη θεμελίωση της αφαίρεσης. Η ιδιαίτερη συμβολή του αναγνωρίζεται στην ιδιομορφία της πλαστικής του γλώσσας, η οποία επιτυγχάνεται ύστερα από ένα μακρύ και επίπονο πειραματισμό με το υλικό. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 παρουσίασε το έργο του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ευρώπη, ενώ εκπροσώπησε την Ελλάδα σε διεθνείς εκθέσεις: στη Μπιενάλε Βενετίας (1956 & 1968), στη Μπιενάλε του Σάο Πάουλο (1957), στη Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας κ.α. Πέθανε το 1986."